သင့္ကိုယ္နံ႔ သင္းပ်ံေနေအာင္ ဘာေတြလုပ္သင့္ပါသလဲ?

ေခၽြးထြက္တဲ့ ဂလင္းေတြကုိ လႈံ႕ေဆာ္တာေၾကာင့္ ေခၽြးထြက္မ်ားသူေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ္နံ႔ နံတတ္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္အနံ႔က အလြန္ဆိုးေနရင္ အနံ႔နံတာေၾကာင့္ လူမႈဆက္ဆံေရးကိုပါ ထိခိုက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ေခၽြးထြက္မ်ားတာက စိတ္မသက္မသာျဖစ္စရာ ေကာင္းသလို ေခၽြးထြက္မ်ားတာေၾကာင့္ အေရျပားေပၚက ဘက္တီးရီးယားနဲ႔ ထိေတြ႕ၿပီး အနံ႔ဆုိး ထြက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နံ႔သင္းပ်ံ႕ေနေစဖို႔ လိုက္နာသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

- ဘက္တီးရီးယား ေသေစႏိုင္တဲ့ ဆပ္ျပာသံုးၿပီး ေရခ်ဳိးပါ။ ၿပီးရင္ ေခၽြးနံ႔ထိန္းေတာင့္ လိမ္းေပးသင့္ပါတယ္။

- တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ည္သားဝတ္စံုကို ေရြးခ်ယ္ဝတ္ဆင္ပါ။ အထူးသျဖင့္ အတြင္းခံ အဝတ္အစားဝတ္မယ္ဆိုရင္ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းတဲ့ ခ်ည္သားဝတ္စံုကို ဝတ္ပါ။

- ကိုယ္လံုးနဲ႔အတိ က်ပ္ေနတဲ့ ဝတ္စံုမ်ဳိးကို ေရွာင္ရွားၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာရွိတဲ့ ဝတ္စံုကို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ဝတ္ဆင္ပါ။တစ္ေန႔ အက်ႌတစ္စံု လဲဝတ္ပါ။

- ခ်ဳိင္းေနရာကို မၾကာခဏ သန္႔စင္ေဆးေၾကာေပးပါ။ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္တဲ့ ေခၽြးေတြရဲ႕ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက ခ်ဳိင္းေနရာကေန လာတာျဖစ္ပါတယ္။

- ကိုယ္နံ႔ဆိုး မထြက္ေအာင္ ေခၽြးနံ႔ေပ်ာက္ေဆးေတြကို ဝယ္မယ္ဆိုရင္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို သတိထားပါ။ Antiperspirant (ေခၽြးတိတ္ေဆး) ဟာ ေခၽြးေပါက္ကို ပိတ္ေစတဲ့နည္းနဲ႔ အေရျပားကေန ေခၽြးထြက္တာကို ရပ္တန္႔ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ Deodorants (ေခၽြးနံ႔ေပ်ာက္ေဆး) ကေတာ့ ေခၽြးထြက္တဲ့အခါ ဘက္တီးရီးယားေတြကို ေသေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္က ဘယ္လိုအမ်ဳိးအစားကို လိုအပ္ေနတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး ဝယ္ယူသံုးစြဲပါ။

- ေျခေထာက္ အနံ႔ဆိုးထြက္မႈ ကင္းေစဖို႔ ေျခေထာက္ကို ေသခ်ာေဆးေၾကာၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ထားပါ။ ၿပီးရင္ ေျခေခ်ာင္းေတြၾကား ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေစမယ့္ ဖိနပ္မ်ဳိးစီးပါ။

- ေကာ္ဖီနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ကို ေလွ်ာ့ေသာက္ပါ။ အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့ ကဖင္းဓာတ္ဟာ အလိုအေလ်ာက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ အာ႐ံုေၾကာစနစ္ (Autonomic Nervous System) ကို လႈံ႕ေဆာ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအာ႐ံုေၾကာစနစ္ဟာ ေခၽြးထြက္တာနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိပါတယ္။

- အယ္လ္ကိုေဟာဟာ ေသြးေၾကာေတြကို က်ယ္ေစတာေၾကာင့္ ေခၽြးထြက္ႏိုင္ေျခ ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရက္ကို ေရွာင္ပါ။

- ေရခ်ဳိးတဲ့အခါမွာ ရွာလကာရည္တစ္ခြက္ ထည့္ထားတဲ့ ခ်ဳိးေရနဲ႔ ခ်ဳိးေပးပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေဆာ္ဒါမႈန္႔နဲ႔ ပြတ္တုိက္ၿပီး ေရခ်ဳိးလိုက္ရင္လည္း ကိုယ္နံ႔ဆိုး ကင္းေစပါတယ္။

- ေရခ်ဳိးၿပီးတဲ့အခါ ေခၽြးနံ႔ေပ်ာက္ ေဆးေတာင့္ကို လိမ္းေပးပါ။

- အျပင္ထြက္တဲ့အခါ စႏိုးတာဝါလို အႏုစား လက္ကိုင္ပဝါကို ေဆာင္ထားၿပီး ေခၽြးထြက္မ်ားတဲ့ ခ်ဳိင္းၾကားလိုေနရာမ်ဳိးမွာ သုတ္ေပးပါ။

ထင္းခုတ္သမား

တစ္ခါတုန္းက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ထင္းခုတ္ေရာင္းတဲ့ ထင္းခုတ္သမားတစ္ဦးရွိပါတယ္ ။ ထင္းခုတ္သမားဟာ ေတာထဲကခုတ္လို႔ရတဲ့ ထင္းေတြကို ေရာင္း ျပီး စား၀တ္ေနေရးေျဖရွင္းသလို သူေနဖို႔အိမ္ကေလးတစ္လံုးကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးေဆာက္လုပ္ခဲ့တယ္ ။ အိမ္ကေလးက မၾကီးပါဘူး တကယ့္ကို မိုးလံုေလလံုကေလးျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာေတာ့ သစ္ခုတ္သမားက ေတာထဲကခုတ္လုပ္ရတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ထစ္ျပီး ထင္းေတြအျဖစ္ ျမိဳ႕ထဲသြားေရာင္းပါတယ္ ။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးမီးေလာင္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္ ။ လူေတြက ၀ိုင္းျပီးမီးျငွိမ္းေပးခဲ့ေပမယ့္ မီးေတာက္ေတြက အိမ္တစ္လံုးလံုးကို ၀ါးျမိဳပစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ထင္းခုတ္သမားက အလြန္၀မ္းနည္းသြားျပီး ေငးပဲၾကည့္ေနခဲံရတယ္ ။ မီးေတြအကုန္ေလာင္သြားျပီးေတာ့အိ္မ္တစ္လံုးလံုးျပာေတြအျဖစ္က်န္ခဲ့ေတာ့မွ ထင္းခုတ္သမားက ျပာေတာထဲတိုး၀င္ျပီး တစံုတရာကို အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနခဲ့တယ္ ။ လူေတြက သူစုေစာင္းထားတဲ့အဖိုးတန္ပစၥည္းတစ္ခု ေပ်ာက္လို႔ရွာေနတယ္လို႔ပဲေတြးေနမိၾကတယ္ ။

အတန္ၾကာျပီးတဲ့အခါ ထင္းခုတ္သမားက ၀မ္းသာအားရေအာ္လိုက္တယ္ ။ " ေတြ႔ျပီ . .ေတြ႔ျပီ " ဆိုျပီး သူ႔ပုဆိန္ကို ေျမွာက္ကိုင္လို႔ျပာပံုထဲကျပန္ထြက္လာတယ္ ။ ျပီးေတာ့ သူက လူေတြဖက္ကိုလွည့္ျပီးေျပာလိုက္တယ္ ။

" ဒီပုဆိန္တစ္လက္သာရွိမယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့အိမ္ၾကီးတစ္လံုး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေဆာက္ႏုိင္ပါတယ္ " လို႔ ၀မ္းသာအားရေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

--------------------------------------------------------------

ဘ၀မွာ လူတိုင္းဟာ အၾကိမ္ၾကိမ္လဲက်ျပိဳလဲဖူးၾကမွာပါပဲ ။ တကယ္ေတာ့ လဲက်တယ္ ျပိဳလဲသြားတယ္ဆိုတာ ရွက္စရာမဟုတ္သလို စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာလည္းမဟုတ္ဘူး ။ ျပန္မထႏုိင္ေတာ့တာ ျပန္ထဖို႔မေတြးေတာ့တာကသာ ရွက္စရာပါ ။ ကိုယ့္ဟာ အရာရာကိုလုပ္ႏုိင္ပါတယ္ ။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္မွာ ေတြးေတာလုပ္ကိုင္တတ္တဲ့အသိဥာဏ္ရွိတယ္ ။ အဲဒီအသိဥာဏ္နဲ႔ တဖန္ျပန္လည္စတင္ႏုိင္ပါတယ္ ။ ဘာကို စိတ္ပ်က္ေနမွာလဲ ။

သက္တန္႔ခ်ိဳ

ေအးခ်မ္းမြန္(အဲဆာန္မန္) မွ သက္တန္႔ခ်ိဳ တြင္ပါရွိေသာ သတင္းကို မိတ္ေဆြမ်ားထံ ကူးယူမ်ေ၀ေပး ျဖင္းျဖစ္ပါသည္

ေမာင္ႏွမ အခ်စ္

ေမာင္ႏွမ အခ်စ္
***********
(ရင္ကို စူးရွ ထိဝင္သြားသည့္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္)

က်မမွာ က်မထက္ သုံးႏွစ္ငယ္တဲ့ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ကြ်န္မဟာ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ အားလုံးလိုလိုမွာ ရွိၾကတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ထည္ကို ဝယ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မဟာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖ့ စားပြဲအံဆြဲထဲက ေငြ ျပာငါးဆယ္ကို ခိုးယူမိပါတယ္။

ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ေဖေဖက ေငြေပ်ာက္သြားတာကို သိပါတယ္။ ေဖေဖက ကြ်န္မကိုေရာ ေမာင္ေလးကိုပါ နံရံကို မွီၿပီး ဒူးေထာက္ေစပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ႀကိမ္လုံးကို ကိုင္ထားတယ္။

“ဘယ္သူ ပိုက္ဆံ ခုိးသလဲ”လို႔ သူက ေမးပါတယ္။

က်မေလ ၾကက္ေသေသသြားၿပီး စကားေျပာမထြက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘယ္သူကမွ အျပစ္ကို ဝန္မခံၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဘယ္သူမွ ဝန္မခံခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ရိုက္ရမွာေပါ့”လုိ႔ ေျပာၿပီး ႀကိမ္လုံးကို ေျမွာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ရုတ္တရက္ ေမာင္ေလးက ေဖေဖ့ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲဖမ္းလိုက္ၿပီး “ေဖေဖ၊ ပိုက္ဆံခိုးတာ သားပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ႀကိမ္လုံးရွည္ႀကီးဟာ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚကို တျဖန္းျဖန္း က်လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖဟာ အသက္ရွဴရပ္သြားေလာက္ေအာင္ ေမာင္ေလးကို ရိုက္တဲ့ အထိ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ ေက်ာက္တုံး ခုံေပၚ ထိုင္ၿပီး ေမာင္ေလးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္ပါတယ္။

“မင္းဟာ အခုပဲ ကိုယ့္အိမ္ကပစၥည္း ခိုးတတ္ေနၿပီ။ ေနာင္မွာ ဘယ္လို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြကို လုပ္လာႏိုင္ဦးမယ္ မသိဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ေသေအာင္ ရိုက္ပစ္သင့္တာပဲ။ မင္းဟာ အရွက္မရွိတဲ့ သူခိုးပဲ။”

အဲဒီညက ေမေမေရာ က်မပါ ေမာင္ေလးကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အရိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ မ်က္ရည္ တစ္စက္မက်ဘူး။ ညသန္းေခါင္မွာ က်မ ရုတ္တရက္ ေအာ္ငိုမိတယ္။ ေမာင္ေလးက က်မပါးစပ္ကို သူ႔လက္ေလးႏွင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီး
“အစ္မ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ အားလုံးက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီေလ”တဲ့။

က်မဟာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာကို ကိုယ္ ဝန္ခံႏိုင္တဲ့ သတၱိမရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခုထိ မုန္းေနတုန္းပါပဲ။ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ့ေပမဲ့ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္အပ်က္ တစ္ခုလို ရွိေနတုန္းပါပဲ။ က်မကို ကာကြယ္ခဲ့တုန္းက ေမာင္ေလးရဲ႕ ဖြင့္ထုတ္ဝန္ခံခဲ့တဲ့စကားကို ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေမာင္ေလးက အသက္ (၈)ႏွစ္၊ ကြ်န္မက အသက္ (၁၁)ႏွစ္ အရြယ္ ႏွစ္မွာေပါ့။ ေမာင္ေလး secondary school ေနာက္ဆုံးတက္ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက သူ upper secondary school မွာ ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မကေတာ့ ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညက ေဖေဖဟာ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးၿပီး တစ္ဗူး ေသာက္ရင္း ၿခံထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတယ္။ ေဖေဖက “ဒို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးက ရလဒ္ ေကာင္းၾကတယ္။ တကယ္ကို ေကာင္းၾကတာကြာ”လုိ႔ ေမေမ့ကို ေျပာေနတာကို က်မ ၾကားရတယ္။ ေမေမက မ်က္ရည္သုတ္၊ သက္ျပင္းခ်ရင္း -
“အမွတ္ေကာင္းေတာ့ေရာ ဘာအသုံးက်မွာလဲ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွာလဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
အဲလို ေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္ေလးက ေျပးထြက္သြားၿပီး ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ေလ။
“ေဖေဖ … သား စာဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္ သင္ရၿပီးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”တဲ့။

ေဖေဖက သူ႔လက္ဝါးကို တစ္ခ်က္လႊဲၿပီး ေမာင္ေလးမ်က္ႏွာကို ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ စိတ္ဓာတ္အားနည္းရတာလဲတဲ့။ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းထားရလို႔ ေဖေဖ လမ္းထြက္ၿပီး ေတာင္းစားရလွ်င္ေတာင္ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိ ငါ ေက်ာင္းထားမယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ တစ္ရြာလုံးက အိမ္ေတြကို တံခါးလိုက္ေခါက္ၿပီး ေငြးေခ်းေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေရာင္ရမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို က်မလက္ေလးႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ညင္ညင္သာသာေလး ကိုင္စမ္းရင္း “ေမာင္ေလးရယ္ … ေယာက်္ားေလး ဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စာသင္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အစ္မတို႔ အခု ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ေမာင္ေလး လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ”လို႔ ေျပာမိတယ္။

အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ က်မဟာ တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ အာရုံမတက္ခင္မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး နဲနဲပါးပါးရယ္၊ ပဲသီးေျခာက္ေလး နဲနဲရယ္ကို ယူၿပီး ေမာင္ေလး အိမ္ကေန လစ္ထြက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။ က်မ အိပ္ရာဘက္ကို အသာေလးလာၿပီး ေခါင္းအုန္းေအာက္ စာတိုေလး ထားသြားခဲ့တယ္။ သူ႔စာေလးက
“အစ္မရယ္ … တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္ အလုပ္တစ္ခု သြားရွာၿပီး အစ္မဆီကို ေငြပို႔ေပးမယ္ေနာ္”တဲ့။ အိပ္ရာေပၚထိုင္ၿပီး စာေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံမထြက္ေတာ့တဲ့ အထိ က်မ ငိုခဲ့ရပါတယ္။

ေမာင္ေလးက အသက္ (၁၇)ႏွစ္ႏွစ္၊ က်မက (၂၀)ႏွစ္ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကေပါ့။ ေဖေဖ တစ္ရြာလုံးက ေခ်းငွါးထားတဲ့ ေငြရယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘိလပ္ေျမသယ္လုိ႔ ေမာင္ေလး ရထားတဲ့ ေငြေလးေတြႏွင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မ အခန္းမွာပဲ စာဖတ္ေနတုန္း အခန္းေဖာ္က လာၿပီး “အျပင္မွာ ရြာသားတစ္ေယာက္ မင္းကို ေစာင့္ေနတယ္”လို႔ ေျပာတယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘာလို႔ က်မကို လာရွာေနတာပါလိမ့္။ က်မ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ အေဝးကပဲ ေမာင္ေလးကို ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း အညစ္အေၾကးေတြ၊ အမႈန္ေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ သဲေတြ ကပ္ေနလို႔ေပါ့။

“ေမာင္ေလးရယ္ … အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖၚကို မင္းဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါလို႔ ဘာလို႔ မေျပာရတာလဲ”လုိ႔ က်မက ေမးေတာ့

သူက “က်ေနာ့ ပုံကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ က်ေနာ္ဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ ဆိုရင္ သူတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိ ထင္ကုန္မလဲ။ သူတို႔ေတြ အမကို မဟားၾကေပဘူးလား”လုိ႔ ၿပဳံးၿပံဳးေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာတယ္။

က်မဟာ အလြန္ စိတ္ထိခုိက္ရၿပီး က်မ မ်က္လုံးေတြမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ေမာင္ေလး ကိုယ္ေပၚက အညစ္အေၾကးေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြကို သုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႔ႀကီးႏွင့္ “တစ္ျခားလူေတြ ဘာေျပာေျပာ အစ္မ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ ဘာပုံပဲ ေပါက္ေနေပါက္ေန ကိစၥမရွိဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

သူက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန လိပ္ျပာပုံ ဆံညွပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ ဆံပင္ကို ညွပ္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕က မိန္းကေလး အားလုံးရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဒီဆံညွပ္ေလး ညွပ္ထားတာကို က်ေနာ္ ေတြ႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစ္မွမွာလည္း တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္လုိ႔ေလတဲ့။ က်မဟာ ေနာက္ကို ျပန္မဆုတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ငိုမိတယ္။

ေမာင္ေလး အသက္ (၂၀)၊ က်မ အသက္ (၂၃)ႏွစ္ အရြယ္ကေပါ့။ က်မရဲ႕ ရည္စားကုိ အိမ္ကို စၿပီးေခၚခဲ့တုန္းက ကြဲေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို ျပင္ထားတာကို က်မ သတိထားမိတယ္။ အိမ္ကိုလည္း သန္႔ရွင္းေနေအာင္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာထားတယ္။ က်မရည္စား ျပန္သြားေတာ့ ေမေမ့ ေရွ႕မွာ ကေလးမေလးလို ကရင္း ‘ေမေမရယ္ အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံစရာ မလိုပါဘူး’လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမေမက ၿပဳံးၿပီးေတာ့ “အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အေစာႀကီး သြားတာ သမီးရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ။ သူ႔လက္က ဒဏ္ရာကို သမီး မျမင္ဘူးလား။ ျပတင္းေပါက္ကို လဲတပ္ေနတုန္း သူ႔လက္ ထိသြားတာေလ” တဲ့။

က်မ ေမာင္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို သြားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း က်မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အပ္ေတြ စူးဝင္ခံရသလို ခံစားရတယ္။ ေမာင္ေလး ဒဏ္ရာကို လိမ္းေဆးလိမ္းေပးၿပီး ပတ္တီး စည္းေပးပါတယ္။ “နာလားဟင္”လို႔ သူ႔ကို ေမးေတာ့ “ဟင့္အင္း၊ မနာပါဘူး”တဲ့။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္မွာဆုိရင္ ေက်ာက္ခဲေတြက က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ေပၚ တစ္ခ်ိန္လုံးလိုလုိ က်ေနတယ္ေလ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာကေတာင္ အလုပ္မလုပ္ေအာင္ က်ေနာ့ကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ဝါက်ရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ သူက စကားကို ရပ္လိုက္တယ္။ က်မ ေမာင္ေလးကို ေက်ာေပးလိုက္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကို လိမ့္ဆင္းက်လာတယ္ေလ။

ေမာင္ေလး အသက္ (၂၃)ႏွစ္၊ က်မ အသက္ (၂၆)ႏွစ္မွာေပါ့။ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဟာ ၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္။ က်မ ခင္ပြန္းက က်မ မိဘေတြကို က်မတို႔ႏွင့္ လာၿပီး အတူေနဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက လာမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ရြာကထြက္လာလိုက္တာႏွင့္ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလု႔ိ ေျပာၾကတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း မိဘေတြႏွင့္ တစ္သေဘာထဲပါပဲ။ သူက “အမရယ္ … ေယာကၡမေတြကိုသာ ဂရုစိုက္ပါ။ က်ေနာ္က ရြာမွာ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္”တဲ့။

က်မ ခင္ပြန္းက သူ႔စက္ရုံမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႈး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေမာင္ေလးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ဌာနမွာ မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ ကမ္းလွမ္းတာကို လက္ခံဖို႔ က်မတို႔က ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ္းလွမ္းမႈကို ေမာင္ေလးက ျငင္းခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီအစား အစဆုံး ျပဳျပင္ေရးအလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပဲ ဇြတ္ေပေျပာေနခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးဟာ ေကဘယ္ႀကိဳးတစ္ခုကို ျပဳျပင္ရင္း ေလခါးထိပ္မွာ ေရာက္ေနတာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္လုိက္ခံရၿပီး သူ႔ကို ေဆးရုံကို ပို႔ရတယ္။ က်မႏွင့္ က်မ ခင္ပြန္းတုိ႔ ေဆးရုံကို လုိက္သြားၿပီး သူ႔ကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားတာကို ၾကည့္ရင္း

“မန္ေနဂ်ာ ခန္႔တာကို ဘာလုိ႔ ျငင္းလုိက္ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳး အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္ရဘူးေလ။ အခု ၾကည့္ပါလား။ ေမာင္ေလး ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ခံစားေနရတာေလ။ အစ္မတို႔ ေျပာတာကို ဘာလို႔ နားမေထာင္ရတာလဲ”လုိ႔ ညည္းျငဴေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေလးနက္တဲ့ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကာကြယ္ေျပာဆိုပါတယ္။ “ေယာက္ဖအတြက္ စဥ္းစားပါဦး။ သူက အခုမွ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္ကာစေလ။ က်ေနာ္က ပညာမတတ္ပဲ မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ေကာလဟလ စကားေတြ ျပန္႔ေနမလဲ”တဲ့။

က်မ ခင္ပြန္းရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ဒီလိုဆုိရင္ “အစ္မေၾကာင့္ ေမာင္ေလး ပညာမတတ္တာေလ”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ဘာလို႔ အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာရတာလဲ”လို႔ ေျပာၿပီး က်မလက္ကို ဆုပ္ထားတယ္။

အဲဒီႏွစ္က ေမာင္ေလးက အသက္ (၂၆)ႏွစ္၊ က်မက (၂၉)ႏွစ္ေပါ့။ ေမာင္ေလး ရြာက လယ္သူမေလးကို လက္ထပ္ေတာ့ သူ႔ အသက္ (၃၀) ရွိပါၿပီ။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ အခမ္းအနားမွဴးက “မင္း အေလးစားဆုံးႏွင့္ အခ်စ္ဆုံး တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူလဲ”လုိ႔ သူ႔ကို ေမးတယ္။ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ ယူမေနပဲ “ကြ်န္ေတာ့ အစ္မေပါ့ဗ်ာ”လို႔ သူက ေျဖလိုက္တယ္။ က်မ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ေျပာရင္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းက တစ္ျခားရြာ တစ္ရြာမွာေလ။ ေန႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ အမတို႔ဟာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ သြားရၿပီး အိမ္ျပန္ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လက္အိပ္တစ္စုံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မက သူရဲ႕ လက္အိပ္တစ္ဖက္ကို ေပးတယ္။ သူက တစ္ဖက္ပဲ ဝတ္ၿပီး အေဝးႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မဟာ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ တူကိုေတာင္ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို တုန္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အၿမဲတမ္း သူ႔အေပၚ ေကာင္းပါ့မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့ပါတယ္”တဲ့။

တစ္ခန္းလုံး လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြႏွင့္ ျပည့္လွ်ံသြားခဲ့တာေပါ့။ ဧည့္သည္အားလုံးက ကြ်န္မဘက္ကို အာရုံစိုက္လာပါတယ္။ က်မ စကားေျပာဖုိ႔ ခက္ခဲေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ “က်မ တစ္သက္လုံးမွာ ေက်းဇူးအတင္ရဆုံး တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္”လုိ႔ ေျပာၿပီး ဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အခါသမယမွာ လူအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်မပါးျပင္ေပၚကို စီးဆင္းလိမ့္က်ေနပါေတာ့တယ္။

ဘဝသင္ခန္းစာ
သင့္ဘဝမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သင္ ေမတၱာသက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ဂရုစိုက္ပါ။ သင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေလးက တကယ့္ ေသးေသးေလးလုိ႔ သင္ ထင္ခ်င္ထင္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာသူ အတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးလို႔လည္း အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ႏိုင္တာပါပဲဗ်ာ။
**********************

စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္

လြန္ခဲ့သည့္ ၄၁ ႏွစ္ က စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အား အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္း အစိုးရ ၏ အက်ဥ္းေထာင္ မွ လြတ္ေျမာက္ လာ ပံု ကို ေၾကးမံု သတင္း စာ မွ ေဖာ္ျပခဲ့ သည္။ ဆရာ ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္ လြတ္ေျမာက္ လာ ခ်ိန္ က ႏိုင္ငံ ျမန္မာ ႏွင့္ ကမာၻ တြင္ ပါ NGO မ်ား အားေကာင္း ေမာင္းသန္ မျဖစ္ေသး ပါ။

 

"အပါယ္ေလးပါးေရာက္ေၾကာင္း အလွဴဒါန(၁၀) ပါး"

၁။ သမဇၨဒါန-ကေခ်အလွဴ ( အျငိမ့္ဇာတ္ပြဲ )။

၂။ မဇၨဒါန -ေသရည္ေသရက္အလွဴ။

၃။ ဣတၳိဒါန - မိန္းမအလွဴ။

၄။ ဥသဘဒါန -ႏြားလား၊ ျမင္းလား အလွဴ။

၅။ စိတၱကမၼဒါန - ကာမဂုဏ္ကို ႏိုးၾကြေစေသာ ပန္ခ်ီေဆးေရး အလွဴ။

၆။ သတၳဒါန - လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အလွဴ။

၇။ ၀ိသဒါန - အဆိပ္အလွဴ။

၈။ သခၤလိကဒါန - လက္ထိတ္ သံေျခခ်င္း ေႏွာင္ႀကိဳးအလွဴ။

၉။ ကုကၠဳရ သူကရ ဒါန-ၾကက္ ၀က္ သားေကာင္အလွဴ။

၁၀။တုလာကူဋ မာနကူဋ - ခ်ိန္စဥ္းလဲ၊ တင္းစဥ္းလဲ အလွဴ။
တုိ ့ျဖစ္ပါတယ္။

(၁) - သမဇၨဒါနလုိ့ေခၚတဲ့ ကေခ်အလွဴ(အျငိမ့္ဇာတ္ပြဲ)ကေတာ့ ယခုေခတ္ ရွင္ျပဳ ရဟန္းခံ ပြဲေတြမွာ မ်ားစြာမွေတြ ့ရပါတယ္။ဆုိင္းဝိုင္းေတြ ဇာတ္ပြဲေတြထည့္သြင္းျပီး က်င္းပၾကပါတယ္။ရင္ႏွီးသူအခ်င္းခ်င္းလည္း "သူငယ္ခ်င္း' မင္းရဲ့ ရွင္ျပဳ ရဟန္းခံ ပြဲမွာ ငါလည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ေစဖုိ့ ဇာတ္ပြဲေလး ဆုိင္းေလးေတာ့ထည့္ဝင္လွဴဒါန္းပါရေစဆုိျပီး" အျပစ္ကင္းတဲ့အလွဴဟု ထင္မွတ္ျပီး အျပစ္မကင္းေသာ အပၸါယ္ေလးပါးေရာက္ေစတတ္ေသာ မေကာင္းေသာ အလွဴကုိေပးလွဴတတ္ၾကပါတယ္။အဲဒီအလွဴဒါနသည္ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္အပၸါယ္ေလးပါးကုိေရာက္ေစတတ္ပါေသာေၾကာင့္ အားလုံးေသာ ဒကာ ဒကာမ မ်ား ထုိထုိေသာ
အလွဴကုိမေပးလွဴမိဖုိ ့တုိက္တြန္းအပ္ပါတယ္။

(၂) - သရည္ ေသရက္(ဘီယာ ထန္းရည္ ေဆးေျခာက္စသည္)လုိ့ေခၚတဲ့ မဇၨဒါနပါ။ အဲဒီအလွဴကုိလည္းယခုေခတ္မွာ အမ်ားၾကီးေတြ ့ရတတ္ပါတယ္။ မိမိရဲ့ေမြးေန ့မွာေသာ္လည္းေကာင္း အလုပ္အကုိင္အဆင္ေျပလုိ ့
ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ မ်ားကုိ ဖိတ္ျပီး ေသရည္ ေသရက္ ဘီယာစသည့္ျဖင့္ ေပါ့ေလ ျပဳလုပ္ေကာင္း လွဴဒါန္းေကာင္း အျပစ္ကင္းသည္ဟုထင္မွတ္ျပီး ဒါနျပဳေကြၽး ေမြးတဲ့အလွဴဒါနကုိေျပာလုိတာပါ။တကယ္ေတာ့အဲဒီဒါနဟာလည္း အျပစ္မကင္းတဲ့ဒါန ကုသုိလ္မရတဲ့ ဒါန အကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့ဒါန အပၸါယ္ေလးပါးေရာက္ေစတတ္တဲ့ဒါနပါ။ဒါေၾကာင့္ထုိထုိေသာဒါနကုိလည္း အားလုံးေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားမေပးလွဴမိဖုိ ့တုိက္တြန္းအပ္ပါတယ္။

(၃) - ဣတၳိဒါန ဆုိတာ မရုိေသစကား ယခုေခတ္အတုိင္းတာနဲ့ေျပာရမယ္ဆုိရင္ မိမိ၏ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကုိမ်ား ကာမဂုဏ္ေပ်ာ္ပါးေစဖုိ့အတြက္ မိမိက အခေၾကးေငြအကုန္က်ခံျပီး ငွားရမ္းေပးတဲ့(prostitute) အလွဴဒါန ကုိေျပာလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီလုိ အခေၾကးေငြအကုန္က်ခံျပီးလုပ္လုိက္တဲ့ အလွဴဟာလည္း အျပစ္မကင္း ကုသုိလ္မရ အပၸါယ္ေလးပါးေရာက္ေစတတ္တဲ့ဒါနျဖစ္လုိ့ ထုိထုိေသာ အလွဴဒါနမ်ဳိးကုိ မေပးလွဴမိဖုိ ့ တုိက္တြန္းပါတယ္။

(၄) - ကေတာ့ ႏြားတုိ ့မွာ ဦးေဆာင္ႏြားလား ..ျမင္း
တုိ ့မွာလည္းဦးေဆာင္ျမင္းလား တုိ ့ကုိေပးလွဴတဲ့
အလွဴဒါနပါ။ ယခုေခတ္မွာအနည္းငယ္ရွားပါးပါတယ္။

(၅)- စိတၱကမၼဒါန - ကာမဂုဏ္ကို ႏိုးၾကြေစေသာ ပန္ခ်ီေဆးေရး အလွဴ။ ဆုိတာက မိမိမိတ္ေဆြ အေပါင္းသင္းနဲ ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား
သုိ ့ကာမဂုဏ္စိတ္ ကာမရာဂ စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚေစတတ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးဓာတ္ပုံမ်ား ။ျပကၡဒိန္မ်ား။ ပန္းခ်ီရုပ္မ်ားကုိေပးလွဴတဲ့အလွဴဒါနကုိဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ထုိထုိအလွဴသည္လည္း အျပစ္မကင္းေသာ ကုသုိလ္မရေသာ အပၸါယ္ေလးပါးေရာက္ေစတတ္ေသာ အလွဴဒါနျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိအလွဴဒါနကုိလည္း မေပးလွဴမိဖုိ ့တုိက္တြန္းပါတယ္။

(၆)- သတၳဒါန - လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အလွဴ ဆုိတာက လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အုပ္စုတစ္စု ဒါမွမဟုတ္
အဖြဲ ့တစ္ဖြဲ ့စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ သတ္ျဖတ္ဖုိ ့အတြက္ ေသေစနုိင္ေသာ လက္နက္မ်ားကုိ အခမဲ့ လုပ္ေပးျခင္း ေပးလွဴျခင္း အလွဴဒါနကုိေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၇)- ၀ိသဒါန - အဆိပ္အလွဴ ဆုိတာက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကုိေသေစလုိေသာေစတနာျဖင့္ ေသေစနုိင္ေသာ အဆိပ္ ေဆးမ်ားကုိေပးလွဴတဲ့ဒါနကုိေခၚဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၈)- သခၤလိကဒါန - လက္ထိတ္ သံေျခခ်င္း ေႏွာင္ႀကိဳးအလွဴ
ဆုိတာက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖုိ ့ ဒုကၡျဖစ္ေစဖုိ ့
ဆင္းရဲေစဖုိ ့အတြက္ လွဴဒါန္းတဲ့အလွဴဒါနကုိ
ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၉)- ကုကၠဳရ သူကရ ဒါန -ၾကက္ ၀က္ သားေကာင္အလွဴဆုိတာက သူတစ္ပါးအား အသက္ရွင္လ်က္ရွိေသာ ၾကက္ ဝက္ မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္သတ္ျပီးေတာ့၄င္း သူတစ္ပါးအားသတ္ေစျပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရန္အလုိ ့ငွာ လွဴဒါန္းတဲ့အလွဴဒါနကုိေခၚဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၁၀)- တုလာကူဋ မာနကူဋ -
ခ်ိန္စဥ္းလဲ၊ တင္းစဥ္းလဲ အလွဴဆုိတာက
ေရာင္းတဲ့(အေလး)တစ္မ်ဳိး။
ဝယ္တဲ့(အေလး)ကတစ္မ်ဳိး။ (ခ်ိန္ခြင္နဲ ့ေစ်းေရာင္းသူ)
ထုိ ့ ျပင္ ေရာင္းတဲ့(ျပည္ေတာင္း)ကတစ္မ်ဳိး။
ဝယ္တဲ့ (ျပည္ေတာင္း)ကတစ္မ်ဳိး
(ဆန္ေရာင္းသူမ်ား)ျဖစ္ေစဖုိ ့အတြက္ အေလးခ်ိန္ခြင္ ျပည္ေတာင္းမ်ားကုိထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ျခင္း။
ဒါမွမဟုတ္ ေပးလွဴျခင္း စတဲ့အလွဴဒါနမ်ဳိးကုိ
ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

[အရွင္ဝိမလဝံသ (နာလႏၵာတကၠသုိလ္၊အိႏၵိယနုိင္ငံ)]

----------------------*----------------------
- သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ -
_/|\_ ခပ္သိမ္းေသာ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊
သတၱဝါ အားလံုး ေဘးရန္ ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍
ကိုယ္, စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာ, ခ်မ္းသာၾကပါေစ ။
လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊… _/|\_

ေဆးမေသာက္ပဲ ဆီးခ်ိဳေရာဂါေပ်ာက္ေစနည္း။

ေဆးမေသာက္ပဲ ေပ်ာက္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒီ သဘာဝ နည္းလမ္းက ဆီးခ်ိဳေရာဂါ ရွိသူမ်ားအတြက္ အလြယ္ကူဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးထဲက ကုထံုးနည္း တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးသာက္ေနရာ သူမ်ားလည္း အသံုးျပဳလို႔ ရတဲ့ နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရံုးပတီသီး လိုအပ္ ပါတယ္။

ရံုးပတီသီး (Lady Finger) ၂ လံုး (၂ေတာင့္) ကို ထိပ္ႏွစ္ဖက္ ျဖတ္၊ အလယ္မွာ ဓားနဲ႔ အေပါက္/အဆင္း ေဖာက္ေပးျပီး ေရျဖည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ၾကီးထဲကို ညအိပ္ယာဝင္ခါနီး မွာ ေရာစိမ္ထားရပါမယ္။ ဖံုးအုပ္ထား လို႔လည္း လိုပါတယ္။ အိပ္ယာထလို႔ မနက္စာ စားခါနီးမွာေတာ့ စိမ္ထားတဲ့ ရံုးပတီသီးကို ဖယ္လုိ႔ ေသာက္ႏိုင္ပါျပီ။

ဒီမွာ ရံုးပတီသီးကို ပိုးမြားကင္းဆင္ေအာင္ ေသခ်ာေဆးေက်ာ ဖို႔ လိုျပီး ေရ သန္႔နဲ႔ စိမ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ့အခါ ေသြးထဲ သၾကားဓာတ္ကို စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ သိသိသာသာပဲ သၾကား (ဂလူး ကိုစ့္ဓာတ္) နည္းသြား တာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လနဲ႔ စြဲေသာက္ရင္ သိသိသာသာ က်ဆင္း ပါတယ္။ ဆီးခ်ိဳဟာ နာတာရွည္လိုပဲ ဒုကၡေပးေန တတ္ရင္ ဒီ ရံုးပတီသီး စိမ္တဲ့ေရကို မနက္တိုင္း ပံုမွန္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါကို သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းေစတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ေရအက်ိဳးဆယ္ပါး

ေရအက်ိဳးဆယ္ပါး..က ျဖစ္ရာဘ၀မွာ........

(၁)ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အနာေရာဂါကင္းျပီးသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တယ္။

(၂) ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားျပီးလူသိမ်ားတယ္၊

(၃) တပည့္ သားသမီး မိတ္ေဆြ ၊ အေဖာ္အျခံအရံ မ်ားျပားတယ္၊

(၄) ေလးလံ ထိုင္းမွုိင္းျခင္းမရွိဘဲ လ်ွင္ျမန္သြက္လက္တယ္၊

(၅) အစာေရစာငတ္မြတ္ဆာေလာင္ျခင္းေဘးက အျမဲလြတ္ကင္းတယ္၊

(၆) အသက္ရွည္တယ္၊

(၇) အဆင္းလွတယ္၊

(၈) ခႏၶာ ကိုယ္ဟာအျမဲေအးခ်မ္းေနတယ္၊

(၉) ခြန္အားဗလၾကီးတယ္၊

(၁၀) ဥာဏ္ပညာၾကီးမားတယ္၊

ေရအက်ိဳးဆယ္ပါး..လကၤာေလးကေတာ့...~~~~~..


"စင္ၾကယ္ေက်ာ္ၾကား၊ ေဖာ္မ်ားလ်ွင္ျမန္၊
မြတ္သိတ္ဆာျခင္း၊ ကြာကင္းရျပန္၊
သက္ရွည္ဆင္းလွ ၊ ခ်မ္းျမအားသန္၊
ဥာဏ္ေ၀ျဖိဳး၊ ေရက်ိဳးဤ ဆယ္တန္၊"

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္

ဒီဓာတ္ပံုဟာ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္ရဲ ႔ နံနက္ ၄ နာရီ ပါ။
ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းလို႔ ဘာသာျပန္ေပး လိုက္တာပါ။
ေအာင္ျမင္မွဳရရွိခဲ့သူေတြရဲ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကိဴးစား အားထုတ္ခဲ့ရတာရွိသလဲဆိုတာကို ဒါေလးကသက္ေသ ျပေနပါတယ္။

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ကဆရာေတြ ေျပာျပေလ့ရွိတာကေတာ့ သင္ဘ၀မွာစိတ္တိုင္းက်ဖို႔နဲ့ ေကာင္းတဲ့ေ၀ဖန္မွဳရခ်င္ရင္ေတာ့ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေနေရာင္နဲ႔ ထိေတြ႔ဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး။
ကမာၻ႔ထိပ္ဆံုးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းအေနနဲ႔ ဟားဗတ္က နာမည္ၾကီးပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားၾကီးေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။

အဲ့ထဲမွာ ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္ ၃၃ဦး၊ အေမရိကန္သမၼတ ၇ဦး နဲ႔ နယ္ပယ္အသီးသီးက ထူးခၽြန္ထက္ျမတ္သူေတြပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ဟားဗတ္ဟာ သူတို႔ရဲ. ေမြးရပ္ဇာတိျဖစ္ေနတာလဲ။
ဟားဗတ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဘယ္လို စိတ္ဓာတ္ နဲ.ေတြးေခၚမွဳေတြကိုရရွိခဲ့ ၾကတာလဲ။ ဒီအေျဖကိုလူေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္ရွာေနၾကတယ္။

ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ရဲ. စာၾကည့္တိုက္နံရံမွာ ေရးထားတဲ့ ဆံုးမစာေလးကေတာ့ အေျဖေပးပါလိမ့္မယ္။
တိုေတာင္းတဲ့ စာသားေလးေတြဟာ ေလးနက္တဲ့ေတြးေခၚမွဳ ေတြေပးျပီး စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေစတယ္။


Ko Mg Ko shared Hao Zane's photo.
ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ရဲ. စာၾကည့္တိုက္နံရံေပၚက အခ်က္၂၀ ဆံုးမစာကေတာ့…
၁) ဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ငိုက္ေနလွ်င္ မင္း အိပ္မက္မက္လိမ့္မည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ၾကိဳးစားလွ်င္ မင္းအိပ္မက္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ႏိုင္မည္။
၂) ငါ လစ္လွ်ဴခဲ့ေသာယေန႔သည္ မေန႔က ေနာက္ရက္တြင္ ပ်က္စီးလိုေသာသူ၏ဆုေတာင္းျခင္းပင္။
၃) အခ်ိန္ေႏွာင္းျပီဟု ထင္လိုက္ေသာအခ်ိန္သည္ အေစာဆံုး အခ်ိန္ပင္ျဖစ္သည္။
၄) ယေန႔အလုပ္ကို ေနာက္ေန႔အထိမဆြဲပါႏွင့္။
၅) စာၾကိဳးစားခ်ိန္ ပင္ပန္းတာဟာ တခဏပါ။ မၾကိဳးစားလိုက္ပါမွ တသက္တာပင္ပန္းမွာ။
၆) သင္ယူတာဟာ အခ်ိန္မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳမရွိတာပါ။
၇) စိတ္ခ်မ္းသာမွဳဟာ အဆင့္ သတ္မွတ္ထားတာ ရွိခ်င္မွရွိလိမ့္မည္။ ေအာင္ျမင္မွဳမွာေတာ့ရွိတယ္။
၈) သင္ယူတာဟာ လူ႔ဘ၀ရဲ.အားလံုးမဟုတ္ပါ။
လူ႔ဘ၀ရဲ. တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေလးကိုေတာင္မွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ဘာလုပ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
၉) မေရွာင္ဖယ္ႏိုင္တဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲမွဳမ်ားကို ခံစားပါ။
၁၀) သူမ်ားထက္ပိုေစာ၊ ပို ၾကိဳးစားႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္မွဳအရသာကို ခံစားရမွာ။
၁၁) ဘယ္သူမွ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ. ျပည့္စံုေသာ ပင္ကိုယ္ထိန္းႏိုင္စြမ္းအားႏွင့္ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ လံု႔လတို႔မွ ရရွိလာတာ။
၁၂) အခ်ိန္ဟာအျမဲတမ္းကုန္ဆံုးေနတယ္။
၁၃) ဒီေန႔ယိုေသာသားရည္သည္ေနာက္ေန႔၏မ်က္ရည္ျဖစ္လိမ့္မည္။
၁၄) ေခြးလိုသင္ လူၾကီးလူေကာင္းလို ကစားပါ။
၁၅) ဒီေန႔ မသြားလွ်င္ ေနာက္ေန႔ေျပးရလိမ့္မည္။
၁၆) အနာဂတ္ကို ရင္ႏွီးျမဳပ္နံေနတဲ့သူဟာယခုလက္ေတြ႔ကိုသစၥာရွိသူပါ။
၁၇) ပညာရည္အဆင့္အတန္းဟာ ၀င္ေငြ အဆင့္အတန္း ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။
၁၈) တေန႔တာကုန္ဆံုးသြားလွ်င္ ျပန္မလာေတာ့ပါ။
၁၉) အခုေတာင္မွ သင္၏ျပိဳင္ဖက္သည္ စာရြက္ကို အဆက္မပ်က္္လွန္ေနျပီ။
၂၀) အက်ပ္အတည္းအခက္အခဲမရွိလွ်င္ အက်ိဳးအျမတ္မရႏိုင္ပါ။
ဦးစိန္ေက်ာ္လႈိင္-၁၂-၃-၂၀၁၂

 

မေနာၿဖဴ

ယံုပါ လို႔ ခဏခဏေၿပာစရာမလိုဘူး
ယံုႀကည္ေအာင္ေနေပးပါလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္

ခြဲမသြားဘူးလို႔ ကတိအထပ္ထပ္ေပးစရာမလိုဘူး
သစၥာရွိရွိေလး ခ်စ္ေပးဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္

လိုအင္ေတြအၿမဲၿပည္႕စံုေနေအာင္ထားဖို႔မလိုဘူး
နွစ္ေယာက္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ဘ၀ေလးတခု ဖန္တီးေပးဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္

ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ထပ္မေတာင္းဆိုေတာ႔ဘူး
ငါ႔အနား နင္ တသက္လံုး ရွိေနေပးဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုေတာ႔မယ္..။


မေနာၿဖဴ
အမုန္းမရွိေသာအခ်စ္မရွိေသာ အလြမ္းမရွိေသာသူၿဖစ္ရပါေစ။

 

ဒဂုန္တာရာ

ဒဂုန္တာရာ
၁ဝ၊ ၅၊ ၁၉၁၉ ေန႕မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး မၾကာခင္
အသက္ (၉၄)ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ့္ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သက္ရွည္ကဗ်ာက၀ိ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ
မေဖါက္မျပန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသံစဥ္ခ်ည္း တီးခတ္ေနဆဲ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ
ကဗ်ာစာေပ အႏုပညာဂုဏ္၊ ရိုးသားျခင္းဂုဏ္ေတြနဲ႕ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ
လူထုဖက္က မမွိတ္မသုန္ ရပ္တည္ရင္း ခရီးဆက္ဆဲ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ
လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ လက္တဖက္စာ မက်န္ေတာ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ...... ကို
(ေသမွ တန္ဖိုးထား၊ ဂုဏ္တင္၊ ခ်ီးမြန္းေထာမနာျပဳ၊ ၾကည္ညဳိ ေအာက္ေမ့ ေလးစား၊ ဂါရ၀ျပဳတတ္ၾကတဲ့ လူ႕အက်င့္ေတြကို ေသြဖည္ရင္း) ဦးတင္ေလးျမတ္ ဦးခ် ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါေၾကာင္း)

မတ္လေတာ္လွန္ေရး

မိုးကုပ္ကုပ္၀ယ္
အို-ရုတ္တရက္ ၊ မ်ဥ္းၿဖဴစက္၍
ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ ၊ ဟ ဟ လာၿပီး
မိုးၿပာကိုၿဖတ္ ၊ပတၱၿမားရည္
စီးလည္အဟုန္ ၊နီ ၿမန္းကုန္သည္
အရုဏ္ေပၚစ ၀ိုးတ၀ါး ။

မႈန္မႊားမႊားလွ်င္
၀ိုး၀ါးတိတ္ဆိတ္ ၊ ၾကယ္ေရာင္ရိပ္၀ယ္
ၿမစ္ဆိပ္ႏွင့္လည္း ၊ မနီးမေ၀း
ေခ်ာင္းရိုးေဘးမွ ၊ ေၿဖးေၿဖးညင္းညင္း
ေလွတစင္းထက္ ၊ ေတာတြင္းသားပ်ိဳ
ဖ်ဥ္လက္တိုႏွင့္ ၊ ကိုယ္ကို၀ပ္၍
စိုက္စိုက္ေရြ႕သည္၊ ေၿခာက္ေသြ႕ၿမက္ထံုး
ေကာက္ရိုးဖံုးလ်က္ ၊ ကြယ္ပုန္း၀ွက္လာ
ယူကာ လက္ေထာက္ ၊ အလ်ားေမွာက္သည္
ေလွေအာက္၀မ္းမွ စက္ေသနတ္ ။

အေမွာင္ရိပ္၀ယ္
ေမွးမွိတ္ၿငိမ္သက္ ၊ ေခ်ာင္းေကြ႕ထက္တြင္
အုပ္ယွက္ေထြးေရာ ၊ သင္ေပါင္းေတာဧ။္
ေနာက္ေက်ာေစးပ်စ္ ၊ ေသာင္ေရစစ္မွ
ဖက္စစ္ကင္းေစာင့္ စစ္စခန္း ။

ေခ်ာင္းကိုေကြ႕ေသာ္ ၊
ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ၊ ေၿမငူရင္းသို႕
ခ်ဥ္းကပ္ေလွာ္ကာ ၊ နီး၍ လာလွ်င္
အသာရုတ္ခ်င္း ၊ တိတ္ဆိတ္မင္းကို
ၿဖိဳခြင္းၿပင္းထန္ ၊ ေသနတ္သံသည္
ၿမစ္ယံပဲ့တင္ ထပ္သတည္း ။

ေငြလေရာင္လွ်င္
အေမွာင္ညရိပ္ ၊ ေသးေသးစိတ္သား
မိုးထိပ္ တိမ္ေမာ္ ၊ၿငိမ္႕ၿငိမ္႕ေပၚသည္
ေသာ္တာၿပံဳးလဲ့ ၊ ငံု႕ကာၾကည့္ရွင့္
ထြန္းသည့္ ညဥ့္ခါ ၊ ထိန္ထိန္သာေသာ္
က်ယ္စြာ ၀န္းလ်ား ၊ လယ္ကြင္းနားမွ
ေတာဖ်ား ညိဳ႕အုပ္ ၊ မွိတ္တုတ္တုတ္လွ်င္
ယိမ္းလႈပ္ၿပကာ ၊ မီးအိမ္၀ါႏွင့္
အာကာၿပာမႈိင္း ၊ တြဲတြဲဆိုင္း၍
ၿဖဴ၀ိုင္းစက္စက္ ၊ ဆင္းလာသက္မွ
လက္လက္ေရာင္ထင္ ၊ က်သြင္သြင္သည္
ေလယာဥ္ေပၚမွ စစ္ရိပ္ကာ ။

ရြာတစ္ရြာကား ၊
ၽမႈိင္းၿပာမဲညိဳ႕ ၊ မီးရႈိ႕ေလာင္ကၽြမ္း
တင္း၀င္ရမ္းေၾကာင့္ ၊ ပရမ္းပတာ
ထြက္ေၿပးရရွာ ၊ လဟာေသြ႕ေသြ႕
ခိုးေငြ႕ေ၀ေ၀ ၊ မီးေလာင္ေၿမမွာ
ြႏြမ္းေခြေပ်ာင္းယဲ့ ၊ ညင္းေလဖြဲ႕က
သဲ့သဲ့ ေခြးေဟာင္သံ တကား ။

ခေရပြင့္လွ်င္ ၊
ေၾကြရင့္၀ါ၀ါ ၊ေၿမထက္မွာလွ်င္
ေရာကာေပါင္းယွက္ ေဟာင္းသစ္ရြက္ႏွင့္
တ၀က္ေမာင္းနီ ၊ ေ၀့လည္လည္ကို
ေလခ်ီသုတ္ၿဖဴး ၊ နီ၀ါကူးသည္
ေႏြဦးေပါက္မို႕ ေရာ္၇ြက္ေၾကြ။

ရင့္ေၾကြ ေညာင္းသည္
ရြက္ေဟာင္း စြန္႕ပစ္ ၊ ဘ၀သစ္သို႕
သနစ္ေၿပာင္းမည္ ၊ ဖူးသစ္မီသည္
အနီထဲမွ ၾကယ္ၿဖဴပြင့္ ။
ဒဂုန္တာရာ - ၁၉၄၇

ျမန္မာမေလးေတြ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးတဲ့အခါ ဒါေတြကုိသိထားသင့္တယ္။

တစ္မိသားစုႏွင့္ တစ္မိသားစု အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လာေသာ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး
အေၾကာင္းေပါင္းဖက္ရသည္မွာ ဓမၼမွာပင္ျဖစ္ေပသည္။ ယခုဘဝတြင္ ဘဝတစ္သက္တာ
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ျဖစ္နိုင္ဖို ့ရာအတြက္ …
( ၁ ) အိမ္ေထာင္ဖက္သည္ ေရာဂါဘယ ကင္းရွင္းၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းဖို ့လိုပါသည္။
( ၂ ) ဘဲြ ့ရေခတ္ပညာတတ္ႀကီး မဟုတ္လင့္ကစား သင့္တင့္ေသာ ပညာရွိဖို ့လိုပါသည္။
( ၃ ) ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သင့္တင့္ေသာ စီးပြားေရးရွိဖို ့လိုပါသည္။
တူႏွစ္ကုိယ္တဲအိုပ်က္မွာ ထ
မင္းရည္ပူ လ်က္ရေစေတာ့ဟူသည္ သီခ်င္းထဲမွာပဲ ရွိသည္။
( ၄ ) ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖို ့၊ လူဝင္ဆံ့ဖို ့လည္းလို
အပ္ပါသည္။
( ၅ ) စိတ္ေကာင္း၊ ႏွလံုးေကာင္း၊ သေဘာထားေကာင္းသူျဖစ္ဖို ့လိုအပ္သကဲ့သို႔ အက်င့္
စာရိတၱေကာင္းမြန္သူျဖစ္ရန္လည္း အေရးႀကီးသည္။
အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးခ်ယ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “ ပါသံုးပါ၊
ခ်ာသံုးခ်ာ၊ ကြာသံုးကြာ”
ဟူေသာ ေရွးရိုးစဥ္လာ စကားမွာလည္း မွတ္သားလိုက္နာဖြယ္ေကာင္းလွသည္။၄င္းတို ့မွာ..

“ ပါသံုးပါ “ ဟူသည္
( ၁ ) အေၾကြးေတြပါလာသူ၊
( ၂ ) ေရာဂါဘယ ပါလာသူ၊
( ၃ ) အပိုစားမည့္သူ ပါလာသူ၊

“ ခ်ာသံုးခ်ာ “ ဟူသည္
( ၁ ) ပညာအရည္အခ်င္း နံဳခ်ာသူ၊
( ၂ ) အက်င့္စာရိတၱ နံဳခ်ာသူ၊
( ၃ ) အလုပ္အကိုင္ နံဳခ်ာသူ၊

“ ကြာသံုးကြာ “ ဟူသည္
( ၁ ) တိုင္းနိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးမတူ ကြာျခားသူ၊
( ၂ ) အယူဝါဒမတူ ကြာျခားသူ၊
( ၃ ) စိတ္သေဘာမတူ ကြာျခားသူတို ့ျဖစ္ၾကသည္။

ေရွးလူႀကီးသူမမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ယင္းအခ်က္ကုိးခ်က္ႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ အိမ္
ေထာင္ေရးမ်ားသည္ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကုိယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္တတ္ၾကၿပီး၊ ကိုက္ညီေသာ အိမ္ေထာင္ေရး
မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ ့ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကုိယ္ခ်မ္းသာရွိၾကသည္ဟု
ဆိုသည္။

Myanmar faCeb()()k Society :

အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္

ေတာ္ေတာ္ကရုုဏာအားႀကီးတဲ့ ကုုလားေတြ။ ခုုိးဝင္လာတဲ့ သူတုုိ႔အမ်ိဳးေတြအတြက္ အိမ္ေဆာက္ေပးမယ္၊ ဘာလုုပ္ေပးမယ္ဆုုိၿပီး အေၾကာင္းေလးေတြျပကာ သူမ်ားႏုုိင္ငံကုုိ နယ္ခ်ဲ႕ခ်င္ေနလုုိက္ၾကတာ။ ေျပာေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာလုုိ႔ပါတဲ့။ နာဂစ္ျဖစ္တုုန္းကေတာ့ ဘာအသံမွ ထြက္မလာၾကဘူး။ သိပ္ၿပီးခ်စ္ေနၾကရင္လည္း ကုုိယ့္ႏုုိင္ငံကုုိယ္ေခၚထားၾကေပါ့။

ေတြးမိရင္ ရင္နာလြန္းလုုိ႔ပါ။ ကုုိယ့္ႏုုိင္ငံမွာလည္း ခုုိးဝင္ၿပီးေနေသးတယ္၊ ကုုိယ့္လူမ်ိဳးေတြက ဒီသူခုုိးေတြကုုိ ျပန္ေၾကာက္ေနရေသးတယ္ဆုုိတာေတာ့ ကုိယ္ေတြက သိပ္ညံ့လြန္းရာက်ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေသြးေအးၿပီး သူခုုိးဓား႐ုုိးကမ္းေနတဲ့ ကုုိယ့္အမ်ိဳးေတြက ရွိေနၾကေသးတယ္။ ေငြေလးတစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေသာင္း၊ တစ္သိန္းႏွစ္သိန္းေလာက္နဲ႔ ဘဝတစ္ခုုလုုံးနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာ တစ္ခုုလုုံးကုုိ ထုိးအပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကလည္း အမ်ားၾကီးဆုုိေတာ့ ေရွ႕ကေဟာေျပာေပးေနရတဲ့ ကုုိယ္ေတြေတာင္ တစ္ခါတေလ အစြန္းေရာက္ေနသလုုိ အေျပာခံရေသးတယ္။

အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ဆုုိရင္ေတာ့ လုုိအပ္ရင္ အမ်ိဳးေစာင့္တရားကေတာ့ ေဟာကုုိေဟာေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိအေနအထားအရ နိဗၺာန္ေရာက္ေရး တရားထက္ အမ်ိဳးသားေရး ႏုုိးၾကားေစမယ့္ တရားက ပုုိလုုိအပ္ေနတာပါ။ မဟုုတ္ရင္ ဘုုရားရင္ရဲ႕ နိဗၺာန္ေရာက္ေရး တရားေတာ္ေတြပါ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ကုုန္ၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုုိေတာ့ကား ျမန္မာဗုုဒၺဘာသာေတြ အျမင္ေတြ က်ယ္မွျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ဘုုန္းႀကီးေတြ၊ သီလရွင္ေတြကအစ အေသးအဖဲြေလးဆုုိၿပီး ျဖစ္သလုုိ မလုုပ္ၾကဖုုိ႔ အထူးလုုိအပ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကုုိယ္ေတာ္ေတြ၊ သီလရွင္ေတြကအစ ကုုလားပစၥည္း၊ ကုုလားဆုုိင္မွ ႀကိဳက္ေနၾကတာဆုုိေတာ့ အင္း… ေျပာရရင္လည္း ကုုိယ့္ေပါင္ကုုိယ္လွန္ေထာင္းသလုုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တုုိ႔တေတြ၊ မေပါ့ၾကဖုုိ႔၊ မညံ့ၾကဖုု႔ိ၊ ေသြးမေအးၾကဖုုိ႔နဲ႔ ညီညြတ္ၾကဖုုိ႔ အထူးလုုိအပ္ေနၿပီဆုုိတာ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိလိုနီေခတ္မွာ ျမန္မာစာ

ကုိလိုနီေခတ္မွာ ျမန္မာစာကို တကၠသိုလ္မွာ မသင္မေနရ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္း အားထုတ္ခဲ့သည့္ အျပင္ ပထမဆံုး ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ားထဲမွ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ခဲ့သူကေတာ့ ဦးေဖေမာင္တင္ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာဦးေဖေမာင္တင္ကို ၁၈၈၈ အဂၤါေန႔ ဧျပီလ ၂၄ ရက္မွာ ေမြးဖြားသူျဖစ္ ပါတယ္။ အင္းစိန္ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ျပီး ၇ တန္းမွာ ျမန္မာ တႏုိင္ငံလံုး ပထမဆု ရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၀၅ ၊ ၉ တန္းမွာလည္း စာေမးပြဲမွာ ပထမရျပန္သျဖင့္ ရေနာင္းဘုရင္ခံ ခ်ီးျမင့္တဲ့ ရေနာင္းဆုကို ရပါတယ္။

ကာလကတၱား တကၠသိုလ္မွ မဟာ၀ိဇၨာ စာေမးပြဲကို ျမန္မာျပည္ကေန ေျဖရာ
ေအာင္ျမင္သျဖင့္ ၁၉၁၁ မွာ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ ရသည္။ ကာလကတၱား တကၠသိုလ္ တခုလံုးတြင္ ဒုတိယ နဲ႔ ဘြဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိေခတ္က အထက္တန္းျပဆရာျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ တကယ့္ကို ထိတ္ထိတ္ၾကဲေတာ္ ေနမွ ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ ၁၉၁၁ မွာပဲ ရန္ကုန္မွာ အထက္တန္း ဆရာလုပ္ပါတယ္။ ထုိစဥ္ရန္ကုန္ ေကာလိပ္ ပါဠိ ပါေမာကၡက ရားထူးတက္သြားသျဖင့္ ဆရာၾကီးကို ပါေမာကၡေနရာ ခံလုိက္ပါတယ္။ ထုိစဥ္ ဆရာမွာ အသက္ ၂၄ ႏွစ္သာရွိေသးပါတယ္။

၁၉၂၀ မွာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ေအာက္စဖုိ႔ တကၠသိုလ္ မွာ ပညာထပ္ ဆည္းပူးပါတယ္။ ဆရာဟာ အဌသာလိန္ီ ၂ က်မ္းနဲ႔ ၀ိသုဒိၵမဂ္ ၃ က်မ္း မူရင္း ပါဠိသာသာကေန အဂၤလိပ္ ဘာသာသုိ႔ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ စာေပ၀ိဇၨာ (ဘီလစ္) ဘြဲ႔ ကိုရပါတယ္။

အဂၤလန္ကေန ျပန္လာျပီး ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ အေရွ့တုိင္း ဘာသႏၱရ ပါေမာကၡ အျဖစ္ ေဆာက္ရြက္ပါတယ္။ ဆရာၾကီး အဂၤလန္ကေန ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ျမန္မာစာအေျခအေနမွာ အရမ္း နိမ့္က် လ်က္ရွိသျဖင့္ ျမန္မာစာ ဌာန ဆုိျပီး မရွိေသးပါ။ ထုိေၾကာင့္ ဆရာၾကီးမွ ျမန္မာစာကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ သင္ၾကားေစရန္ ၾကိဳးပမ္းေဆာက္ ရြက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာၾကီးရဲ႔ ၾကိဳးပမ္းခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာစာဌာန လည္း ေပၚေပါက္လာျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ျမန္မာစာေပနဲ႔ ပုိမိုျပီး အကၽြမ္း တ၀င္ျဖစ္လာကာ အမ်ိဳးသားစိတ္ဓါတ္မ်ား ရွင္သန္ဖုိ႔ အစပ်ိဳးျခင္း ျဖစ္သည္။

ဆရာၾကီးမွာ ျမန္မာသဒါၵက်မ္း၊ ျမန္မာ၀ါက် ဖြဲ႔ထံုးက်မ္း အစရွိသျဖင့္ ယခု ေခတ္ ျမန္မာဖတ္စာအုပ္မ်ားမွာ ဆရာၾကီး ဦးေဖေမာင္တင္၏ ေလ့လာရွာေဖြ ၾကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာၾကီးသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါေမာကၡ၊ ဘာသာျပန္ စာေပအသင္း အဖြဲ႔ ဥကၠဌ၊ ျမန္မာသမုိင္း ေကာ္မရွင္ ဥကၠဌ အျဖစ္ ေဆာက္ ရြက္ရင္း ၁၉၆၄ မွာ အျငိမ္းစားယူခဲ့ပါတယ္။

ဆရာၾကီးဟာ အသက္ ၈၅ အရြယ္ မတ္လ ၂၂ ရက္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစာေပထြန္းေပါက္ေအာင္ တဘက္တလမ္းမွ ၾကိဳး ပမ္းေဆာက္ရြက္ေပးသည့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သျဖင့္ မေမ့သင့္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ ပါသည္။

(၂၀၀၂ ရာျပည့္စာအုပ္တုိက္ထုတ္၊ စာဆုိေတာ္မ်ား အတၱဳပၸတၱိ ကေန ေကာက္ႏုတ္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ မင္းတုိ႔ ပရိသတ္အားလုံးနားေထာင္

လူဆုိတာ စည္းကမ္းရွိရပါတယ္၊ စည္းကမ္းရွိမွသာ တုိင္းျပည္တျပည္ တုိးတက္တယ္၊ ဒီအခမ္းအနားမွာ ၿငိမ္ျငိမ္ေနသင့္တဲ့ အခမ္းအနားဆုိရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုိေနရပါတယ္။

အပ္က်သံၾကားေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္ရပါတယ္၊ အဲဒါမွ စည္းကမ္းရွိတယ္ လုိ႔ ေခၚတယ္၊ စည္းကမ္းရွိတဲ့လူမ်ဳိးမွ တုိးတက္တယ္။

ကဲ ရွင္ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ညည္းလဲ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းလာၿပီ၊ ငါ တုိတုိေလးေျပာမယ္၊

ဒုိ႔ဘုရားရွင္က

၀ိ၀ါဒံ ဘယေတာ ဒိသြာ၊ အ၀ိ၀ါဒဥၥ ေခမေတာ။

သမဂၢါ သခိလာ ေဟာထ၊ ဧသာ ဗုဒၶါန သာသနီ။ ဘုရားရွင္တုိင္း ဆုံးမထားတဲ့အဆုံးအမရွိတယ္၊

၀ိ၀ါဒံ= အခ်င္းခ်င္းျငင္းခုံျခင္း ခုိက္ရန္ျဖစ္ျခင္း အထင္အျမင္လြဲျခင္း သေဘာထားကြဲလြဲျခင္းကုိ၊

ဘယေတာ- ေၾကာက္ဖြယ္မေအး ဧရာမေဘးႀကီးလုိ႔၊

ဒိသြာ ျမင္ၾကစမ္းပါ။

အ၀ိ၀ါဒံ= အခ်င္းခ်င္း မျငင္းမခုံ ခုိက္ရန္မျဖစ္ သေဘာထားတူညီျခင္းကုိ၊

ေခမေတာ- ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ႀကီးလုိ႔ ျမင္ၾကစမ္းပါ။

အဲဒီလုိျမင္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ သမဂၢါ-ညီညီညြတ္ညြတ္ ေနၾကပါ။

သခိလာ၊ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ဆက္ဆံၾကပါ။

ဧသာဗုဒၶါနသာသနီ- အဲဒါဟာ ဘုရားရွင္တုိင္းရဲ႕အဆုံးအမပဲ။

ညည္းအေဖ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ပထမဆုံးအႀကိမ္လုပ္တဲ့ ဖ-ဆ-ပ-လ ညီလာခံမွာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကုိ အထူးေလွ်ာက္ထားတဲ့ စကားရပ္ပါတယ္။

သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားကုိ တပည့္ေတာ္ အထူးေလွ်ာက္ထားပါရေစ။
တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ မညီညြတ္ပါဘူးဘုရားတဲ့၊

အဲဒါ အရွင္ဘုရားတုိ႔က ညီညြတ္ေရးရေအာင္ တရားေဟာေပးပါဘုရားတဲ့။ ဒါက နံပါတ္(၁)။

နံပါတ္(၂)က တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဗမာႏုိင္ငံ လူမ်ဳိးေတြဟာ လူအ လူနေတြပါဘုရား၊

အဲဒီ လူအလူနေတြကုိ လူအလူနဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးရသြားေအာင္ အရွင္ျမတ္တုိ႔က ကူညီၿပီး တရားေဟာေပးပါဘုရားလုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္လုပ္တဲ့ ဖ-ဆ-ပ-လ ညီလာခံမွာ ညည္းအေဖ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္းက ေလွ်ာက္ထားသြားတဲ့ စကားတရပ္ရွိတယ္၊

အဲဒီ သူေလွ်ာက္ထားသြားတဲ့ အတုိင္းပဲ ညီညြတ္ေရးရမွ တုိင္းျပည္တုိးတက္မယ္။

(၁၃၆၄-ခု၊ နယုန္လျပည့္ေက်ာ္(၈)ရက္)

မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ႀကီးမ်ား၏ ပဓာနမဟာနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္
ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိ၀ံသ
(အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ အဂၢမဟာသဒၶမၼေဇာတိကဓဇ)